Niet loslaten, maar laten zijn

Wist je dat de herfst ons heel wat kan leren over rouw ?

De lucht wordt kouder en de dagen worden steeds korter. De natuur vertraagt

en toont ons een kleurenpracht die tegelijk zacht en scherp is. Overal hoor je het: “De bomen laten hun bladeren los.” Het klinkt poëtisch maar toch klopt het niet. Want loslaten voelt voor veel rouwenden als iets wat ze niet willen of niet kúnnen. Alsof loslaten gelijkstaat aan vergeten, opgeven, achterlaten.Maar misschien is het tijd om dat woord te herzien.

Loslaten klinkt alsof je iets wegdoet

In rouw krijg je vaak goedbedoelde adviezen: “Je moet leren loslaten.” Maar hoe laat je een geliefde, een toekomst, een leven dat je kende, zomaar los? Het antwoord is simpel: dat doe je niet. Je kunt liefde, herinneringen en een gedeelde geschiedenis niet in een doos stoppen en achterlaten.

Het idee dat je moet “loslaten” kan zelfs extra pijnlijk aanvoelen. Het impliceert dat het verlies iets is waar je een punt achter kunt zetten, terwijl rouw niet zo werkt. Rouw is niet lineair en zeker niet iets dat je kunt afronden. Het is eerder verweven met je leven; soms rauw en scherp aanwezig, soms zacht en stil.

Wat bomen écht doen

Trek je wandelschoenen of laarzen aan en stap de natuur in. Kijk en geniet van de bomen om je heen. Kijk ook eens naar een specifieke boom. Hij gooit zijn bladeren niet weg. Integendeel: hij bereidt zich voor op de winter en op een nieuw groeiseizoen.De bladeren veranderen van kleur omdat de boom voedingsstoffen terughaalt uit de nerven. Hij haalt eruit wat hij nog kan gebruiken en slaat het op in zijn wortels. Pas als het blad dor en leeg is, laat hij het zachtjes vallen en niet omdat hij het wil vergeten, maar omdat het z’n functie heeft vervuld.

Dat is wezenlijk anders dan “loslaten” zoals wij het vaak bedoelen. De boom eert wat geweest is en neemt mee wat nog voedend is. Zo kan hij blijven leven en in de lente opnieuw bloeien.

Accepteren en erkennen

In rouw betekent dit dat we niet gaan proberen om het verlies weg te duwen of te doen alsof het er niet meer is. We gaan echter ook trachten om niet te blijven hangen in pijn als enige realiteit. Het gaat om erkennen: dit is gebeurd, dit hoort bij mijn verhaal.En om accepteren: niet goedkeuren, maar erkennen dat de situatie is zoals ze is. Dat kan voelen als een opluchting. Het hoeft niet “over” te gaan. Je mag dragen wat er is, in een vorm die leefbaar wordt.

Accepteren geeft ruimte om te ademen. Het opent de mogelijkheid om herinneringen te koesteren zónder dat ze je elke dag verscheuren. Het laat liefde bestaan, zelfs als de persoon er niet meer is.

De herfst als uitnodiging

De herfst kan je helpen vertragen en voelen. Ga wandelen, raap een blad op en bekijk het van dichtbij. Zie hoe mooi het is, zelfs terwijl het zijn laatste dagen kent. Misschien wil je op dat blad een woord schrijven — een naam, een herinnering, een gevoel dat nog steeds bij je hoort. Niet om weg te gooien, maar om te erkennen dat het bij je verhaal hoort.

Sta stil bij de voedingsstoffen die jij uit het verleden haalt: liefde, kracht, wijsheid, mooie momenten. Ze mogen in jouw wortels zakken en je dragen. Wat niet meer voedt, mag langzaam afvallen. Niet met geweld, maar met zachtheid.

Rouw vraagt om verbinding, niet om een strijd alleen

Rouw is niet iets waar je “even doorheen” gaat. Het is een proces dat zachter kan worden wanneer je het deelt. Soms is het moeilijk om dat alleen te doen, omdat je omgeving misschien vindt dat het “nu toch wel genoeg is geweest” of omdat je zelf niet weet waar te beginnen.

Daarom nodig ik je uit: als je voelt dat je vastloopt, dat je gedachten blijven malen of dat je simpelweg iemand nodig hebt die luistert zonder oordeel, dan ben je welkom voor een gratis kennismakingsgesprek.Samen kijken we waar je nu staat in jouw rouwproces en wat jij nodig hebt om te kunnen blijven ademen en stap voor stap verder te gaan, zonder te hoeven “loslaten” wat voor jou belangrijk is.

➡️ Plan hier je gratis kennismakingsgesprek :https://www.rouwkracht.be/gratisgesprek

Je mag houden wat je hart draagt

De herfst laat ons zien dat loslaten niet het juiste woord is. Het gaat over laten zijn. Over wat je meeneemt en wat zachtjes mag wegvallen. Over trouw blijven aan wat je hebt liefgehad en tegelijk ruimte maken om verder te leven.

Dus als iemand je zegt dat je “los moet laten”, weet dan: je mag houden wat je hart draagt. Je mag je verlies verweven met je leven. De natuur laat zien dat dat niet het einde is, maar een andere vorm van doorgaan in het leven.