RouwKracht

Graag neem ik je mee op mijn pad dat uiteindelijk heeft geleid tot RouwKracht.

In de zomer van 1990 trouwde ik in het prachtige Monchau in Duitsland en had ik werkelijk een sprookjeshuwelijk. Met mijn papa aan mijn zijde reden we in een koets met paard naar een klein kerkje. Twee maanden daarna vierden we de verjaardag van mijn schoonvader. Ik vergeet die dag nooit meer. We zaten met z'n allen te apperitieven rond de salontafel toen de telefoon ging. Mijn schoonmoeder nam op en daarna werd de telefoon doorgegeven aan mijn schoonvader. Echter iets later werd de telefoon ook doorgegeven aan mijn partner en op dat moment voelde ik dat er iets mis was. De telefoon werd tenslotte aan mij doorgegeven en het was mijn tante die vertelde dat mijn papa was overleden.

Op dat moment wou ik maar één ding. Ik wou mijn papa zien en knuffelen zodat ik kon bevestigen dat iedereen het verkeerd had. Niemand had mij voorbereid op wat ik in het funerarium zou meemaken. Ik werd geconfronteerd met een papa die niet meer leefde, die niet meer ademde, die er lijkbleek uitzag, die ijskoud en hard aanvoelde. Na die eerste aanraking durfde ik mijn papa niet meer aanraken en ben toen ook onmiddelijk vertrokken. Dat was de laatste keer dat ik mijn papa zag.

Van de begrafenis zelf weet ik nog weinig. Getreur, iedereen in het zwart gekleed, verplicht iedereen de hand schudden en innige deelneming met je papa aanhoren. En dan kom je op de koffietafel mensen en familieleden tegen die je al lang niet meer gezien hebt en allemaal zeggen ze dat ze er zijn voor je. Een paar weken later hoor of zie je ze niet meer. Ik was 22 jaar, pas getrouwd en was net een zaak begonnen.

Elk jaar op de verjaardag van mijn schoonvader werd verwacht dat ik er met een glimlach stond en gezellig meevierde. Het eerste jaar werd er nog aan mij gevraagd hoe ik mij voelde maar de jaren daarna werd mijn papa niet meer vernoemd. Dit was mijn eerste ervaring met het sterven van een dierbaar persoon.

Daarnaast ben ik ook een heel grote dierenvriend en heb helaas veel meegemaakt dat ik ze moest laten inslapen omdat ik vond dat een dier niet moest verder leiden. Maar het ging telkens gepaard met zo'n gemis en pijn.

Mijn moeder heb ik door omstandigheden heel lang niet in mijn leven gehad. Ze was ondertussen hertrouwd en in haar laatste huwelijk is ze echt heel gelukkig geweest. Helaas heeft ze haar man een aantal jaren thuis verzorgd en bijgestaan in zijn ziektebed. Begin vorig jaar is hij overleden en tot op de dag van vandaag rouwt ze nog enorm om hem. Helaas heb ik gemerkt dat ik mijn moeder hier weinig in kon ondersteunen. De lange afstand tussen ons maakt dat niet gemakkelijk en als alleenstaande mama heb ik mijn handen vol aan het huishouden en mijn werk. Het thema rouwen kwam sindsdien op mijn pad en daardoor ben ik een opleiding gaan volgen. Want we gaan allemaal in het leven te maken hebben met verlies en rouw. Dit is de aanzet geweest om RouwKracht als onlinepraktijk te beginnen.

Mensen hebben nood aan praten over hun dierbare maar meestal wordt dat na een tijdje niet meer in dank aanhoort. Op facebook heb ik een privégroep aangemaakt waar ondertussen een warme community met gelijkgestemden is ontstaan. Een plek waar je je verhaal kan delen, waar je een vraag kan stellen of waar je herkenning opdoet bij anderen. Voel je vrij om gratis lid te worden van de groep ' Rouwen mag '. RouwKracht gaat niet over mij maar over jou. Ik ben er voor jou zodat je niet het gevoel hebt dat je er alleen voor staat.

Rechtstreekse toegang tot de privégroep Rouwen mag

Het logo van RouwKracht heb ik zelf ontworpen. De vlinder is een krachtig symbool van transformatie en hoop. In rouw staat zij voor het proces van verandering; van verlies en afscheid naar een nieuw evenwicht en een andere vorm van verbinding. Waar rouw rauw en pijnlijk kan zijn, laat de vlinder zien dat er in het proces ook iets kan ontstaan. Een zachte, maar sterke groei, een nieuwe manier van dragen en herinneren.

logo van RouwKracht

De kwetsbaarheid van de vlinder weerspiegelt de breekbaarheid van de rouw maar tergelijkertijd straalt ze een stille kracht uit. En dat is wat ik precies wil bieden met RouwKracht; ruimte voor alle gevoelens met het vertrouwen dat je mag veranderen, groeien en op eigen wijze mag verder gaan.

Ook de kleuren heb ik bewust gekozen. Voor mij geen grauwe, donkere en sobere kleuren. De verschillende kleuren blauw stralen voor mij sereniteit, rust en kalmte uit. Het lichtblauwe geeft een gevoel van openheid, lucht en ademruimte terwijl het donkere blauwe geborgenheid en vertrouwen biedt. Samen vormen ze een veilige bedding voor emoties en nodigen ze uit tot verstilling en reflectie. De kleur roze heb ik gekozen omdat deze tedere kleur voor mij symbool staat voor liefde, zorg en verbinding. Het zachte roze verzacht het geheel en brengt een vleugje hoop en menselijkheid in het thema van verlies. Het herinnert aan liefde die blijft, ook als iemand wegvalt en draagt een stille belofte van koestering en nabijheid. Roze staat ook symbool voor de ziel en het voortbestaan van de liefde, zelf als iemand fysiek weg is. Ze herinnert ons eraan dat wie we liefhebben op een andere manier bij ons zal blijven.