"Wat niemand je vertelt over de eerste weken na een verlies"

Wanneer iemand sterft die je dierbaar is, lijkt de wereld even stil te vallen. Er komen bloemen, kaartjes, telefoontjes, en mensen die zeggen dat ze er voor je zijn. Maar dan… wordt het stil. Ongemakkelijk stil. De uitvaart is achter de rug, de meeste mensen gaan weer ‘gewoon’ verder, terwijl jij achterblijft met een leegte die alles overstemt.

De eerste weken na een verlies zijn vaak de meest verwarrende. En toch praat bijna niemand daarover. Wat volgt is geen lineair pad van verwerken maar eerder een draaikolk van emoties, lichamelijke reacties en sociale vervreemding. Dit is wat ikzelf heb meegemaakt. En dit is wat ik ook bij anderen zie.

In deze blog wil ik een paar dingen benoemen waar je niet op voorbereid wordt én een aantal tips geven om ermee om te gaan, op jouw tempo.

Stilte en schoonheid in de natuur bij zonsondergang

De wereld draait door, maar jij bent stilgevallen

De klok tikt verder. Mensen gaan terug naar hun werk. Er wordt gelachen op straat. In de supermarkt vraagt iemand luchtig: “Alles goed?”En jij staat daar, misschien met tranen in je ogen of een brok in je keel, je afvragend hoe dat allemaal kan.

🟣 Tip: Zorg voor een paar mensen in je omgeving die wél weten hoe je je voelt. Dat hoeven er geen tien te zijn. Eén of twee die écht luisteren is vaak genoeg. Spreek af dat je hen mag bellen of een berichtje sturen als je in de knoop zit.

Je emoties zijn niet ‘logisch’ en dat is normaal

De ene dag huil je bij het ontbijt, de andere dag voel je… niets. En dan voel je je daar weer schuldig over. Misschien ben je boos op de overledene, of opgelucht, of allebei.Rouw is zelden netjes, en al helemaal niet voorspelbaar.

🟣 Tip: Hou een dagboekje bij waarin je zonder oordeel je gevoelens noteert. Alles mag erin: chaos, stilte, woede, liefde, verwarring. Het helpt je om jezelf te blijven volgen, ook als het onduidelijk voelt.

De vermoeidheid is echt

Rouwen is niet alleen emotioneel zwaar, het is ook fysiek uitputtend. Veel mensen onderschatten hoe moe je kunt zijn. Je brein maakt overuren, je slaappatroon raakt verstoord, je immuunsysteem krijgt een klap.

🟣 Tip: Luister naar je lichaam. Ga niet ‘doen alsof het wel gaat’ om anderen te sparen. Doe het rustiger aan dan normaal. Slaap meer, eet regelmatig, beweeg zacht (wandelen helpt!) en plan pauzes in ook op je werk.

Goedbedoelde woorden kunnen hard binnenkomen

Mensen willen troosten, maar weten vaak niet hoe. Zinnen als “Het zal wel een plekje krijgen” of “Hij heeft nu rust” kunnen pijnlijk of afstandelijk voelen. Jij blijft achter met je eigen realiteit.

🟣 Tip: Je hoeft niet alles te slikken. Het is oké om afstand te nemen van mensen die je niet begrijpen, tijdelijk of permanent. Zoek verbinding bij mensen met gelijkaardige ervaringen, bijvoorbeeld in een lotgenotengroep zoals mijn Facebookgroep 'Rouwen mag.' https://www.facebook.com/groups/23945556971767767

Er is geen routekaart – alleen jouw kompas

Er is geen tijdslimiet op rouw. Geen vaste volgorde van gevoelens. Geen ‘goede’ manier om het te doen. En net dat maakt het zo lastig.Maar als je het op jouw manier doet, dan bén je bezig met verwerken. Ook als dat betekent dat je een tijdlang niets ‘doet’.

🟣 Tip: Vertrouw op je eigen ritme. Laat je niet opjagen. Rouw vraagt zachtheid, ruimte en tijd. En soms een gids aan je zijde.

Tot slot

De eerste weken na een verlies zijn een wirwar van emoties, reacties en stilte. Je hoeft dit niet alleen te dragen. Als rouw- en verliesbegeleider wil ik helpen om woorden te geven aan wat je voelt, zodat je stap voor stap je weg mag vinden.

📬 Wil je meer van dit soort blogs ontvangen of lid worden van een veilige online plek waar rouw wél besproken mag worden?👉 Sluit je dan aan bij de community Rouwen mag op Facebook. Gratis, warm en menselijk.